Η αφετηρία της κρίσης στην πολιτική ,οικονομική και κοινωνική ζωή του τόπου μας, μπορεί να ήταν η φούσκα της οικονομίας, όμως η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται στην κατάρρευση του μεταπολιτευτικού πολιτικού μοντέλου και στην αποτυχία του πολιτικού προσωπικού να υπερβεί τις παθογένειες του και να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις των καιρών. Η μνημονική Ελλάδα, σηματοδοτεί πλέον μια νέα εποχή στην ελληνική πολιτική σκηνή καθώς στο πλαίσιο της πενταετούς ” θητείας” της, απέδειξε πως τόσο το πολιτικό, όσο και το κοινωνικο- οικονομικό οικοδόμημα της χώρας μας είχε χτιστεί σε ξύλινα πόδια και σε μη βιώσιμες δομές.
Η ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας μέσω της ενταξιακής διαδικασίας της χώρας μας με αποκορύφωμα την ένταξη μας στην ευρωζώνη, τελικά δεν κατάφερε να αλλάξει τις δομές του κράτους, τη διάρθρωση της παραγωγικής διαδικασίας και την αλλαγή νοοτροπίας στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Μπορεί η χώρα μας να επωφελήθηκε από τα κοινοτικά κονδύλια μέσω των πακτωλών επιδοτήσεων, των μεγάλων έργων υποδομής, όμως τελικά αυτό δεν ήταν αρκετό για να υπάρξει ταύτιση με το ευρωπαϊκό κεκτημένο και την ευρωπαϊκή κουλτούρα ως προς τη δομή και τη λειτουργία ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού κράτους και τις αντιλήψεις της ελληνικής κοινωνίας.
Το μνημόνιο επισφραγίζει αφενός την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας, όμως επί της ουσίας καταδεικνύει τόσο σε εμάς , όσο και στους ευρωπαϊκούς εταίρους μας, την άμεση ανάγκη για δομικές και διαρθρωτικές αλλαγές σε όλα τα επίπεδα της ελληνικής κοινωνίας , οι οποίες πρωτίστως ξεκινούν από την αλλαγή νοοτροπίας του νεοέλληνα.
Σαφώς μεγάλη ευθύνη σε όλη αυτή την κατάσταση που βιώνουμε έχουν τα πολιτικά κόμματα, τα οποία δεν κατάφεραν σε αυτή την πενταετία να προσαρμοστούν στις νέες ανάγκες της κοινωνίας, να αναπτύξουν έναν πειστικό λόγο για τους τρόπους εξόδου της χώρας μας από το φαύλο κύκλο του Μνημονίου.
Ο διαχωρισμός των μνημονιακών και αντιμνημονιακών κομμάτων κατέδειξε περίτρανα πως διανύουμε το τέλος των Ιδεολογιών. Οι πολιτικές προτάσεις από όποια ιδεολογική πλατφόρμα και αν προέρχονται, στην συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία αποδεικνύονται εκτός πραγματικότητας και αδύναμες ως προς την υλοποίηση τους. Πέραν της απουσίας πειστικού ορθού πολιτικού λόγου, ο λαϊκισμός , η διγλωσσία, οι φωνασκίες και οι πολώσεις των κομμάτων, οι συμπεριφορές πεζοδρομίου και η έλλειψη σεβασμού των θεσμών από μερίδα πολιτικών προσώπων, καταδεικνύουν πως το πολιτικό μας σύστημα έχει χάσει τη δυναμική του και την αξιοπιστία του απέναντι στην κοινωνία και κυρίως στη νέα γενιά.
Είναι φανερό πως μπαίνουμε πλέον σε μια νέα περίοδο μετά την μεταπολίτευση, όπου τα κόμματα όπως τα γνωρίζαμε έχουν χάσει τη δυναμική τους και την ανάγκη ύπαρξης τους στο πολιτικό κοινωνικό γίγνεσθαι. Οι απαιτήσεις των καιρών με τη μετατόπιση των προβλημάτων από το εθνικό επίπεδο, σε υπερεθνικό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο, αναδεικνύουν την ανάγκη ύπαρξης ένα νέου πολιτικού συστήματος, με νέες ιδέες , αξίες και προτάσεις που να αναπτύσσουν ένα νέο και υγιές μοντέλο διακυβέρνησης βασισμένο σε παγκόσμιες οικουμενικές και πανευρωπαϊκές αξίες περί δημοκρατίας, διαφάνειας, λειτουργίας κράτους δικαίου , βασισμένο στον πολιτισμό, την κουλτούρα και την παιδεία. Αξίες που ανέδειξε η Ελλάδα στην αρχαιότητα και μεταλαμπάδευσε στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Ένα μεγάλο ζητούμενο είναι αν υπάρχουν εκείνες οι υγιείς δυνάμεις που θα μπορέσουν να συνδυάσουν την πολιτική υπευθυνότητα με την εθνική και συγχρόνως ευρωπαϊκή στρατηγική και να πείσουν την κοινωνία ότι μπορεί να τις υπηρετήσει . Ένα είναι σίγουρο. Πως μετά από αυτές τις εκλογές , που σίγουρα δεν είχε ανάγκη ο τόπος μας, το πολιτικό σύστημα οφείλει να ενηλικιωθεί, να απεκδυθεί το παλιό και παλαιοκομματικό του μανδύα και να μεταμορφωθεί σε ένα καινούργιο πολιτικό σύστημα με νέα πρόσωπα, νέα νοοτροπία και ορθό πολιτικό λόγο.
Η μνημονιακή και αντιμνημονιακή ρητορική ξεφούσκωσε πολύ γρήγορα και αποδείχθηκε πομφόλυγα. Η νέα πολιτική ατζέντα έχει ανάγκη από συνένωση δυνάμεων, από συμμαχίες και συνεργασίες των κομμάτων του δημοκρατικού τόξου, από ανανέωση προσώπων, από γνώσεις και πολιτική ωριμότητα. Η ύπαρξη ρεαλιστικών και βιώσιμων προτάσεων θα πρέπει να αποτελεί την κύρια ρητορική των κομμάτων.
Είναι καιρός πλέον να καταλάβουν τα πολιτικά κόμματα αλλά και μερίδα της ελληνικής κοινωνίας πως αν θέλουμε η χώρα μας να πάει μπροστά θα πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία. Είναι καιρός πλέον να λειτουργήσουμε με κριτήριο το Άριστο και όχι το Αρεστό. Να προτάξουμε το συλλογικό “Εμείς” από το στείρο “Εγώ”. Ήλθε πλέον το πλήρωμα του χρόνου να ενηλικιωθούμε ως κοινωνία και να αφήσουμε πίσω μας την εποχή του παλιμπαιδισμού και της ανεμελιάς. Είναι καιρός πια να αλλάξουμε εποχή, να ενταφιάσουμε τη μεταπολιτευτική Ελλάδα και να κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα. Είναι καιρός πλέον να μιλάμε για την Ελλάδα του αύριο και όχι για την Ελλάδα του χθες.