Ο τουρισμός αποτελεί ένα σύνθετο οικονομικό, κοινωνικό παγκόσμιο
φαινόμενο με πολλαπλές διαστάσεις καθώς παρουσίασε ταχύτατη ανάπτυξη
και χωρική εξάπλωση κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών και
αναδείχθηκε σε μία από τις πλέον σημαντικές οικονομικές δραστηριότητες
διεθνώς. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του Παγκόσμιου Οργανισμού
Τουρισμού ( WTO), έως το 2020 οι διεθνείς αφίξεις αναμένονται να
ανέλθουν περίπου στo 1,6 δις, όπου το 1,2 δις θα είναι
ενδοπεριφερειακές και γύρω στα 380 εκ. από μακρινούς προορισμούς. Παρ’
όλο όμως που αποτελεί μια από τις δυναμικότερα αναπτυσσόμενες
παγκόσμιες βιομηχανίες, παρ’ όλα αυτά μέχρι σήμερα δεν αντιμετωπίστηκε
ως εργαλείο παραγωγής πολιτικής ήπιας ισχύος παρά μόνο ως μέσο
οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης.
Η παρούσα εισήγηση στοχεύει στην ανάδειξη του τουρισμού ως βασικού
εργαλείου άσκησης εξωτερικής σχέσεων στο ευρύτερο πεδίο της ήπιας
ισχύος, στο πλαίσιο της άσκησης μιας νέας μορφής διπλωματίας, της
τουριστικής διπλωματίας και της αξιοποίησης νέων δρώντων στην άσκηση
πολιτικών ήπιας ισχύος, όπως είναι οι περιφέρειες.
Ως μελέτη περίπτωσης παρουσιάζεται το Ν.Αιγαίο, μια κατεξοχήν
τουριστική περιοχή που διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά για την
αξιοποίηση του τουρισμού ως εργαλείο καθώς στόχος είναι να αναδειχθεί
ο επιτελικός ρόλος των ελληνικών τουριστικών περιφερειών ως ενεργοί
παίχτες στην άσκηση πολιτικής ήπιας ισχύος.
Η πολιτική πρωτοβουλία για την ενοποίηση των δυο περιφερειών του
Αιγαίου ( Βόρειο και Νότιο Αιγαίο) σε μια ισχυρή Περιφέρεια, την
Μακροπεριφέρεια του Αιγαίου, θα αποτελέσει μια ισχυρή περιφέρεια με
ένα ευρύ πεδίο αρμοδιοτήτων και δράσεων και θα καταστεί ένας ισχυρός
παίχτης στην άσκηση περιφερειακών πολιτικών ήπιας ισχύος στη ΝΑ
Μεσόγειο.